Zelda'ya...
iki kuru dalın arasına düşer
hüzünlü buruk
bir yeşil yaprak gibi yüzün
kim bilir daha kaç kez
acını yüzüne taşır
kozada kelebek sabrıyla hüzün
kendi halini yaşarken kendinin
lekesini yüzüne vurur resimlerin
ve beklersin gelsin sesiyle mistizmin
ve istersin sende herkes gibi
dudaklarıyla zamanı uçurumlara itsin
senin işaretinle
yeşilken kırmızıya dönsün
kocaman bir yara gibi
yüzüne benzeyen gövdesi
yalnızca senin
babasızlığını bürünsün
devam eden bir şiir boyunca
en çok ayaklarından utanırsın
ellerin marifetlidir bu hususta
şayet aklını hesaba katmazsan eğer
en çok yüzün
ardındadır kalbinin
çünkü yalnız orada çoğalır
git gide yüzünü kendine benzeten hüzün
hüzün
bu yüzden bu şiirin adı
adı yüzüne düşen şiir
Ayfer Feriha Nujen
13 Temmuz 2008 Pazar
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder